Wydawca treści
Parki Krajobrazowe
Cisowsko-Orłowiński Park Krajobrazowy powstał na mocy uchwały Nr XXVIII/279/88 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 10 czerwca 1988 roku. Położony jest on w środkowo-wschodniej części województwa świętokrzyskiego, na południowy wschód od Kielc. Aktualnie Park posiada powierzchnię 20 706 ha, a otulinę stanowią obszary chronionego krajobrazu. Park wraz z otuliną swym zasięgiem obejmuje fragmenty kilku pasm Gór Świętokrzyskich: Orłowińskiego, Ociesęckiego i Cisowskiego. Utworzony on został w celu ochrony cennych zasobów przyrodniczych i walorów krajobrazowych oraz zachowania czystości wód rzeki Czarnej Staszowskiej, biorącej swój początek na bagnach i torfowiskach rezerwatu Białe Ługi. Na terenie Parku występują odsłonięcia skał paleozoicznych (od kambru do dewonu), zawierające unikatowe skamieniałości na skalę europejską i światową. Grupują się one głównie we wschodniej części obszaru w okolicach Widełek, Barda, Zalesia i Łagowa.
Rosiczka okrągłolistna
Wielkim bogactwem gatunkowym cechuje się roślinność runa leśnego. Stwierdzono tu występowanie około 350 gatunków roślin, w tym wiele podlegających ochronie gatunkowej – całkowitej lub częściowej. Wśród gatunków chronionych wymienić należy: cztery gatunki widłaków – wroniec, goździsty, jałowcowaty i spłaszczony, wierzbę borówkolistną, pełnika europejskiego, sasankę wiosenną, grążela żółtego, rosiczki – okrągłolistna i długolistna oraz liczne gatunki storczyków.
Wawrzynek wilczełyko Pełnik europejski
Brak jest dokładnych danych dotyczących świata zwierząt na terenie Parku. Z ciekawszych chronionych gatunków występują: paź królowej, paź żeglarz, traszki (grzebieniasta, zwyczajna i górska), bocian czarny, cietrzew, myszołów zwyczajny.
Bocian czarny
Do zabytków kultury sakralnej należy zaliczyć kościoły w Bardzie, Łagowie, Rakowie i Szumsku.
Jeleniowski Park Krajobrazowy powstał na mocy uchwały Nr XXVIII/279/88 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 10 czerwca 1988 roku. Położony jest on w północno-wschodniej części województwa świętokrzyskiego, obejmując wyniosłe i malownicze Pasmo Jeleniowskie. Całkowita jego powierzchnia wynosi 4 295 ha, a otulina posiada rangę obszaru chronionego krajobrazu. Osobliwością Parku są rumoszowe blokowiska kwarcytowe o charakterze niewielkich gołoborzy, szczególnie dobrze zachowanych na zboczach Góry Jeleniowskiej i Szczytniaka. Na uwagę zasługuje typowy dla regionu świętokrzyskiego profil wychodni skał dewonu oraz powstałe na wychodniach wapieni środkowodewońskich powierzchniowe i podziemne formy krasowe.
Gołoborze na Szczytniaku fot. Karolina Orlińska
W Parku wyróżniono sześć leśnych zespołów roślinnych: wyżynny jodłowy bór mieszany, żyzna buczyna karpacka, kwaśna buczyna niżowa, grad subkontynentalny, środkowopolski bór mieszany i podgórski łeg jesionowy a na terenach nieleśnych zbiorowiska muraw i zarośli kserotermicznych.
Z ciekawszych gatunków roślin należy wymienić: pióropusznik strusi, podrzeń żebrowiec, trzy gatunki widłaków, tojad dzióbaty, parzydło leśne, naparstnicę zwyczajną oraz kilka gatunków storczyków.
Atrakcyjność Parku podnoszą licznie występujące tu zabytki kultury materialnej. Są to obiekty zarówno budownictwa świeckiego (Grzegorzowice, Janowice, Jeleniów, Kunin, Nowa Słupia, Piotrów, Wronów) jak i sakralnego (Grzegorzowice, Nowa Słupia, Piórków).
Kościół w Piórkowie
Najnowsze aktualności
Polecane artykuły
Użytki ekologiczne
Użytki ekologiczne
Królestwo roślinności bagiennej
Użytkami ekologicznym nazywamy zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej – naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna , torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności itp.
Na terenie naszego Nadleśnictwa znajduje się siedem tego typu obiektów:
Użytek ekologiczny „Śródleśna łąka" położony w dolinie Łukawki, częściowo podmokły, ze wszystkich stron otoczony lasem. Spotkamy tutaj stanowiska pełnika europejskiego, podkolana białego i storczyka szerokolistnego.
Użytek ekologiczny „Bagno". Ochroną objęto śródleśny zbiornik wodny i otaczające go torfowisko. Występują tu fitocenozy torfowisk przejściowych oraz łozowiska z wierzbą szarą i pięciopręcikową. Jest to miejsce bytowania licznych gatunków owadów, płazów i ptaków preferujących środowisko wodno – błotne.
Użytek ekologiczny „Bagno 2". Jest to torfowisko o charakterze przejściowym, okresowo zalewane wodą. Występują tu liczne gatunki mchów, bagno zwyczajne, modrzewnica zwyczajna, wełnianka. Miejsce bytowania licznych gatunków owadów, płazów i ptaków preferujących środowisko wodno – błotne.
Użytek ekologiczny „Bagno 3". Jest to torfowisko śródleśne. Występuje tutaj dobrze zachowany układ fitocenoz torfowisk wysokich, przejściowych, bory bagiennego i formy przejściowe pomiędzy nimi. Występuje tu masowo rosiczka okrągłolistna. Miejsce bytowania licznych gatunków owadów, płazów i ptaków wodno-błotnych.
Użytek ekologiczny „Bagno 4". Ochronie podlega stale podmokła, okresowo zalewana wodą enklawa śródleśna. Przedstawia ona późne stadia sukcesji na torfowisku wysokim. Występuje tu masowo rosiczka okrągłolistna; prócz tego liczne gatunki mchów, bagno zwyczajne, wełnianka i inni przedstawiciele roślinności bagienno – torfowej. Jest to miejsce bytowania zwierząt preferujących środowisko wodno – błotne.
Użytek ekologiczny „Łąka z pełnikami". Celem ochrony jest zachowania ze względów dydaktycznych stanowiska pełnika europejskiego oraz występujących na tym terenie roślin z rodziny storczykowatych.
Użytek ekologiczny "Torfowisko śródleśne koło miejscowości Mocha". Ustanowiony 12 listopada 2014 r. ma na celu zachowanie ekosystemu śródleśnego oczka wodnego z wykształconymi w jego sąsiedztwie siedliskami podmokłymi ze zbiorowiskami turzyc, sitowia i pałki wodnej, stanowiącego miejsce lęgowe wielu gatunków płazów i gadów, a także ptaków i owadów. Stanowi on także miejsce bytowania i rozrodu bobra europejskiego. Użytek ten cechuje się dużymi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi.
